‘Praktijkverhalen uit de eerste 1000 dagen van een ouder en kind’. Onder deze titel publiceren wij met enige regelmaat een praktijkcase. In deze aflevering vertelt VoorZorgverpleegkundige Janna over haar cliënt Karin, een vrouw van eind twintig met een beladen verleden achter zich, waaronder een heftige verslaving. Tot ze zwanger bleek en het roer compleet om gooide. Maar krijgt ze ook echt een kans om het anders te doen?
Karin en haar zus Sonja groeien op tussen de problematiek van hun ouders. Vader is een alcoholist met een nare dronk. Moeder is manisch depressief. Ze willen het beste voor hun kinderen, maar is hun best wel goed genoeg? Vaak moet Karin voor haar moeder zorgen en zit vader laveloos in het café.
Uithuisplaatsing
Het gaat mis. Het gezin wordt opgemerkt door instanties en de raderen gaan draaien. Karin en haar zus worden uit huis geplaatst en hoppen van crisisplek naar pleeggezin. In het laatste gezin vindt Karin eindelijk rust en maakt ze haar middelbare school af. Met veel hulp en liefde van haar pleegouders lukt het haar om een startkwalificatie te bemachtigen. De band met haar ouders blijft moeilijk en haar zus ziet of spreekt ze amper. Maar verder lijkt ze eindelijk stapjes te zetten in de goede richting, ondanks enkele medische problemen.
Neerwaartse spiraal
Maar als Karin uit huis gaat, gaat het fout. Ze mist de structuur en de stok achter de deur die haar pleegmoeder haar bood. Het begint met een glaasje alcohol hier en daar, toen kwam het blowen en uiteindelijk harddrugs. Langzaam zien haar pleegouders Karin verder afglijden en ze staan machteloos. Schulden stapelen zich op. Met haar ouders en zus heeft ze geen enkel contact meer.
Zwanger
Na enkele jaren zwaar verslaafd te zijn, wil Karin afkicken. Het gaat op en af en ze krijgt met regelmaat een terugval. Tot ze zich ineens niet lekker voelt en besluit een zwangerschapstest te doen. Positief. Ze blijkt al meer dan twee maanden zwanger te zijn. Als een blad aan een boom slaat ze om. Ze gaat gezond eten, stopt met roken en raakt drugs met geen vinger meer aan. Met verdriet denkt ze terug aan haar jeugd: ze wil het anders voor haar kind.
Veilig Thuis
Alle hulp die ze aangeboden krijgt, pakt ze met beide handen aan. Er ontstaat een enorme bewijsdrang. Ze wil het anders doen en anderen laten zien dat ze het kan. Dat ze moeder kan zijn, dat ze goed genoeg is en dat haar kind het beter zal krijgen dan zij. Maar niet iedereen vertrouwt op die ommezwaai. Dat bewijst de anonieme melding bij Veilig Thuis maar weer. Huilend zit ze op de bank. Ook maanden na die melding, die overigens vlot werd afgesloten omdat er geen acute zorgen waren. Wie heeft gemeld weet ze niet. Haar verdriet is voelbaar aanwezig. Wanneer mag ze haar verleden afsluiten en gaan anderen ook geloven dat ze het kan?
Gezien
Zodra ze haar termijnecho heeft gehad benoemt haar verloskundige het VoorZorg- programma. Zou dat niet iets voor haar zijn? Karin zegt volmondig ja, hoe meer hulp hoe liever. Want hoe graag ze het zelf wil doen, het is ook overweldigend allemaal. Samen met haar VoorZorg-verpleegkundige neemt ze stap voor stap alles door. Ze bekijken filmpjes over de zwangerschap, ze leert over de verschillende opties tijdens de bevalling en ze zoeken tassen vol kledinggiften door. Het voelt alsof ze er niet langer alleen voor staat. Met vragen kan ze bij iemand terecht, iemand die haar niet veroordeelt om haar verleden, iemand die naast haar staat. Ze voelt zich eindelijk gezien als de vrouw die ze nu is, de vrouw met een toekomst voor zich.
Janna van der Ploeg
Jeugdverpleegkundige / VoorZorgverpleegkundige
Zie ook:
- ‘Praten met mijn baby voelt onnatuurlijk’
- Licht gloort na verleden van misbruik en mishandeling
- Houvast geven aan zwangere misbruikte cliënt
