Scholen dicht en thuiswerken betekent een forse daling in mijn sociale contacten, toch al lastig te onderhouden als moeder van een zorgenkind. Je zou zeggen dat me dat somber maakt. En ja ik mis de wekelijkse lunchafspraak met mijn goede vriendin enorm, maar ik ervaar ook veel nabijheid. Via appjes, lieve berichtjes, belletjes, korte contacten en mooie berichten op social media. Tegelijkertijd begint nabijheid me ook een beetje te beangstigen, vooral omdat blijkbaar niet iedereen zich realiseert wat dit kan aanrichten in zorgintensieve gezinnen.
Wij zijn de eerste weken redelijk doorgekomen. Ik ben geen geboren schooljuf, laat staan een thuisjuf. De school van ons vlindertje ondersteunt ons echter fantastisch door een vaste structuur aan te bieden. Dankzij hen kan ik zeggen: het gaat. Het gaat ook, omdat ik een paar keer per dag mijn hond kan uitlaten. Even letterlijk frisse lucht. Maar als ik dan in het park loop, schrik ik als ik zie dat er mensen zijn die geen anderhalve meter afstand bewaren. Het zijn er veel minder dan dat ene beruchte weekend, maar ze zijn er nog wel. Mensen die zich niet realiseren dat hun besmetting binnen een paar dagen verspreid is over honderden mensen.
En tussen die potentiële nieuwe slachtoffers zit ook de persoonlijk begeleider van een jongen met het niveau van een kind van twee en agressieproblemen, die nu nog zijn moeder een paar uur per week kan ontlasten. Of de vader wiens dochter zo’n vergroeide rug heeft dat haar longen in de verdrukking zitten en elk virus een bedreiging is. Of de moeder die naast haar zorgenkind nog meer zorgen heeft, bijvoorbeeld over haar werk dat is stilgevallen, en die daar niet ook nog een volledige lockdown bij kan hebben. Een lockdown die we kunnen vermijden als we afstand houden.
Lieve mensen, deze coronacrisis brengt onverwachte nabijheid. Maar afstand is nu van levensbelang. Misschien niet voor uzelf, maar wel voor het zorgengezin een paar besmette personen bij u vandaan.
Nabijheid betekent nu dus afstand.
© Leontien Sauerwein
