Geef eens een interview over je werk. Ga eens in op een vraag van een journalist uit je netwerk. Uit je in discussies op sociale media. Direct hoor ik allerlei hulpverleners al reageren… “Jahh, niks voor mij. Dat durf ik niet. Nee, dat moeten anderen maar doen. Journalisten begrijpen je niet zo goed en sociale media kennen hun eigen waarheden. Waarom zou ik, ik heb al een wachtlijst.”
Terwijl… mensen. Luister. Het is onderdeel van ons werk. En we noemen het: collectieve preventie. Je helpt ouders en gezinnen door in de media behulpzame uitleg en geruststelling aan te bieden. Wat als we het een groepsbehandeling noemen? Zonder wachtlijst. Zonder de druk om de groep ‘vol’ te krijgen om te kunnen starten? Hoe voelt het dan?
‘Tem de Bruno in je en doorbreek je vermijdingsgedrag’
Heus, ik begrijp dat het spannend is. Opeens voel je je kwetsbaar. Wat vinden je vakgenoten ervan? Wat als je collega’s je achter je rug om bekritiseren? En wat als er haat komt? Is het niet narcistisch? Wat als je het krom uitlegt?” Als zorgprofessionals luisteren we nu eenmaal liever naar mensen dan dat we zenden. Terwijl in de privacy van een behandelkamer je circle of influence maar beperkt is. Bovendien is het een illusie dat je dáár wel controle hebt op wat gezinnen met je woorden en interventies doen. Jij hebt vast ook weleens de ontregelende evaluatie gehad dat mensen iets ontleenden of zich stoorden aan een opmerking van je die je zelf niet meer kunt herinneren. Dus, doorbreek je vermijdingsgedrag. Tem de Bruno in je. Ken je Bruno? Hij komt voor in de aandoenlijkste snelcursus Cognitieve Gedragstherapie in de Disney-film Luca. Alberto instrueert z’n vriend níet te luisteren naar de negatieve stemmen in zijn hoofd met het mantra: Silenzio Bruno!
Maar er zijn meer redenen om van je te laten horen. Zo is het aandeel geïnterviewde professionals met een BIG en SKJ registratie in de landelijke media bedroevend klein. Daarmee komen vooral relatief matig opgeleide mensen aan het woord over baby’s en peuters, met informatie die niet altijd wetenschappelijk deugt. En passant worden coachingsmodellen opgevoerd die gouden bergen beloven, bijvoorbeeld stilte en succes bij fasegerelateerde stress rond slapen, huilen en voeding. Met elkaar hebben we last van deze desinformatie, want ouders komen hiermee onze behandelkamers in. Daar komt bij dat het delen van realistische informatie op sociale media ongelooflijk helpend kan zijn. Jonge ouders besteden gemiddeld maar liefst 3 uur per dag aan sociale media. Ouders onder de 40 jaar zoeken en geven op sociale media steun, helaas vaak met semi-wijsheden. Hoog tijd dus om als beroepsprofessionals preventief hier op te reageren. Bijvangst van deze inspanning is dat je zo voorsorteert op de juiste cliëntengroep en mismatches in hulpvragen voorkomt.
‘Naar experts met hun registratie op orde wordt geluisterd’
Alle reden dus om op regelmatige basis aan collectieve preventie te doen. Je behartigt de stem van het jonge kind. En bevordert empathie voor de tropenjaren van het ouderschap. Laten we het allemaal af en toe eens doen, als gewoon onderdeel van je functieprofiel. Want: het gaat niet om jou. Het gaat om je boodschap. En dat wat je wilt bereiken in jouw gemeente c.q. regio of op platforms. Immers, naar experts met hun registratie op orde wordt geluisterd. Je kunt impact maken en invloed uitoefenen, kortom het verschil maken. En daarom was je volgens mij dit vak in gegaan.
Marilene de Zeeuw
Klinisch psycholoog, Gedragstherapeut VGCt & Infant Mental Health Specialist, docent en columnist
