Als ik als kind ziek was, mocht ik tussen m’n ouders in slapen, in de twijfelaar van 1.40 m. Achteraf vraag ik trouwens af: #hoedan? Ik zie nog zo levendig voor me hoe ik, ijlend van de griep, m’n ouders als veilig baken had. De heuvels van hun lijven onder de dekens haalden me telkens terug uit het spookachtige en koortsige universum waarin niets was wat het leek.
[su_note note_color=”#def5ff” radius=”0″] De columntekst, uitgesproken door Marilene de Zeeuw zelf, is ook via YouTube te beluisteren! [/su_note]
Ik denk aan de ervaringen die ik inmiddels heb met ouders en collega’s. Het lucht op om het onderwerp samen slapen op tafel te leggen. En daarbij het onderwerp intimiteit tussen ouder en kind bespreekbaar te maken. Dit kan namelijk velerlei vormen hebben. Samen slapen en je kind in slaap laten vallen in jouw aanwezigheid mag daar één van zijn, vanuit de evolutie, vanuit de wetenschap. Het enorme beroep dat baby’s en peuters doen op je nabijheid, met je lijf als bron van veiligheid, kan voor veel ouders overweldigend zijn. En tegelijkertijd legt dit huidcontact de basis voor contact in de rest van het opgroeien van een kind. Want deze bed gewoonten met een kleine puk groeien langzaam uit tot dierbare gewoonten aan de randen van de dag. Momenten waarin ouders woordeloos contact ervaren en de relatie met hun kind lijfelijk herstellen. Want de dag is voor groot zijn, voor stoer zijn, voor zelfstandigheid. De vroege ochtend, de avond en juist de nacht, zijn voor kwetsbaarheid, voor nodig-hebben en klein zijn.
‘Bedgewoonten met een kleine puk groeien langzaam uit
tot dierbare gewoonten aan de randen van de dag’
En als de baby’s van toen zijn uitgegroeid tot eigenwijze pubers is het fijn om te kunnen terugvallen op de huidcontact rituelen die zijn ontstaan. Want juist het donker van de nacht nodigt uit tot delen van onderwerpen die het daglicht minder gemakkelijk verdragen.
Het lucht ouders op dat het niet ‘fout’ is om samen te slapen met hun kind. Als hulpverlener maak ik er alleen een punt van als het samen slapen plaatsvindt vanuit onderliggend trauma. Het belemmert dan de vrije keuze: het is samen slapen omdat het móet. Uit hypervigilantie, uit doodsangst, uit niet afgewikkeld onverwerkt verlies van de ouder(s), of het kind, of van allemaal. Dat vraagt vriendelijke aandacht en zorg, soms traumabehandeling, en geen bestraffing of uitdoving. En daarna kan de slaapsituatie ingericht worden hoe dit gezin het wenst.
En wat anderen van je slaapsituatie vinden? Meningen en oordelen zijn alleen maar interessant door het verhaal dat erachter schuilgaat. Je kind mag in zijn eigen bed slapen en zich veilig voelen én hij of zij mag samen slapen en zich veilig voelen. Er zijn keuzes in deze tijd. Gelukkig! Welterusten…
Marilene de Zeeuw
Marilene de Zeeuw is Klinisch psycholoog, Infant Mental Health Specialist en gedragstherapeut en supervisor VGCt. Ze werkt in de specialistische GGZ met (zwangere) ouders en hun jonge baby, peuter of kleuter.
