“Ze plaatst de klanken actief achterin, daarom is ze zo nasaal. Omdat ze nooit specifiek spraaklogopedie heeft gehad, moeten we nu een gewoonte van een jaar of vier, vijf, weer afleren. Dat is sowieso moeilijk, maar voor je dochter waarschijnlijk nog iets lastiger.”
Een diepe moedeloosheid maakt zich van mij meester. Mijn dochter heeft in haar korte leventje verschillende logopedisten gehad. Bij elke intake heb ik gezegd dat ze een gehemeltespleet heeft en daarom logopedie voor haar spraak nodig heeft. Ik wilde proberen te voorkomen dat ze actief nasaal wordt. Dat wist ik nog van mijn zoon, die ook een schisis heeft. Iedereen heeft geknikt, maar de logopediste op school was de eerste die me duidelijk maakte dat we een extra logopediste voor de spraak moesten zoeken. Bij die laatste zit ik nu. En die vertelt me dat dat dus niet is gelukt om dat voorkomen. Het proberen te voorkomen is niet eens gelukt. Er is jaren niks gebeurd.
‘Bij de afstemming is beslist dat het schisisdeel
bij het ziekenhuis zou blijven’
Boos op mezelf en de wereld loop ik met mijn vlindertje naar huis. Waar is dit misgegaan? Waarom is het protocol niet zo ingericht dat dit kan worden voorkomen? Waarom… duizend vragen en evenzovele antwoorden schieten door mijn hoofd. Ik ben ook boos op mezelf. Ik heb dus niet genoeg opgelet, ik hoor al jaren dat ze nasaal is. Heb ik de mails over de uitwisseling tussen de professionals verkeerd begrepen? Thuis zoek ik in mijn inbox en lees terug dat bij de afstemming is beslist dat het schisisdeel bij het ziekenhuis zou blijven. Daar had ik dus alert moeten zijn, want ik weet dat het ziekenhuis zelf niet behandelt. Ik had hier meer achteraan moeten zitten. Een lichte paniek maakt zich van me meester; wat ben ik nog meer aan het missen?
Als je een zorgenkind krijgt, marcheert een leger professionals je leven in. Toegewijde mensen waarmee je prettig samen werkt aan de ontwikkeling van je kind. Maar ik ben lang genoeg zorgenmoeder om te weten dat je daarin uiteindelijk alleen staat. Het systeem is zo gespecialiseerd dat jij als ouder de enige bent met overzicht. Het probleem is dat ik daar niet voor ben opgeleid. Ik overzie dus niet altijd wat de gevolgen zijn van een bepaalde afstemmingsafspraak.
Waar gehakt wordt, vallen spaanders; ik ben de eerste om dat te erkennen. En mogelijk had ik hier zelf beter moeten opletten. Maar het zou voor ouders zo behulpzaam zijn als professionals na doorverwijzen nog even navragen of alles duidelijk is. Of beter: expliciet benoemen wie nu precies wat gaat doen. Dat scheelt toch weer een paar spaanders.
© Leontien Sauerwein (www.leontiensauerwein.com)
