Een te vroeg geboren baby heeft in het eerste levensjaar veel kansen en mogelijkheden om te herstellen van de ongelukkige start. “Daarom vind ik het jammer dat deze gezinnen niet nadrukkelijker gevolgd worden”, vertelt Monique Flierman op vroeg.nl. Haar pleidooi is Vera van Dam1 uit het hart gegrepen. Van Dam’s persoonlijke ervaring met een te vroeg geboren kind hebben nog steeds impact op haar leven. Een bijzondere getuigenis uit 1971.
“Ik kreeg vanmiddag ‘n stuk over vroeggeboorte onder ogen en een interview met dr Manon Benders. Vandaar mijn reactie. Om maar even te illustreren hoe het vroeger ging ten opzichte van heden. Wat ontzettend goed dat er preventieve interventie is/komt m.b.t. gezinnen met te vroeg geboren kinderen. En ook het monitoren van deze kinderen, dit moét gewoon gebeuren. Dit is o zo belangrijk.”
Alles ging razendsnel
“Ik spreek uit ervaring. Ik was nog jong toen in 1971 mijn zoon, ons eerste kind, plotseling midden in de nacht geboren werd, thuis. Binnen 10 minuten. Alles ging razendsnel. Tijd voor de ambulance was er niet meer. Onze huisarts, die gelukkig ook onze achterbuur was, kwam nog net op tijd binnen om het kindje op te vangen. Behoorlijke paniek. Een te vroeg geboren kindje. Veel te klein. Niks op je buik leggen, niet eens even kijken, maar meteen inpakken. Direct werd de auto gestart en de dokter met de baby in een dekentje gewikkeld en mijn man aan het stuur, reden in de duistere winternacht met spoed naar het plaatselijke streekziekenhuis. Een gewaarschuwde onbekende buurman kwam mij ondertussen ‘gezelschap’ houden. Hoe bizar is dat. De baby, een jongetje, woog 980 gram.
In het streekziekenhuis deden ze alles om hem in leven te houden.
Afijn, de baby heeft bijna 4,5 maand in het ziekenhuis gelegen. Couveuse et cetera.
Ik mocht de 10de dag voor het eerst naar het ziekenhuis gaan en kijken. Niet echt erbij komen. Nee, dat mocht absoluut niet. Vanaf een meter of 2 achter een grote glazen wand in een speciale gang of sluis stonden we door dat glas te kijken. Het kindje was natuurlijk nauwelijks te zien temidden van allerlei toeters en bellen in die couveuse.
Samen met mijn man stond ik daar…”
Glazen sluis
“De hele ziekenhuisperiode mocht ik geen enkele keer naar binnen. Alleen in deze sluis via deze glaswand konden we ‘alles’ zien. Bovendien mochten alleen mijn man en ik daar kijken. De sluis met de glaswand was namelijk verboden gebied voor opa’s, oma’s, familie of vrienden. Dat ging toen zo die tijd.
Al deze maanden heb ik mijn kindje niet een keer vastgehouden, alleen van een afstand achter glas gadegeslagen, zover als dat kon.
Alleen de laatste 14 dagen toen hij naar een soort ‘gewoon’ glasbedje ging op een aansluitende ruimte, heb ik hem twee keer even mogen vasthouden om al vast te ‘wennen’ zeiden ze.”
Emotionele pijn
“Ik heb er dag in, dag uit gestaan, waarvan ook een lange periode alleen. Mijn man moest weer aan het werk en was veel van huis. Het gewone leven riep weer. Behalve voor mij dan. Ik voelde me zo intens verdrietig en machteloos. Als ik vragen had of ik wilde zomaar iets weten, dan moest ik maar een afspraak maken met de kinderarts…
Ik kan nu nog steeds niet goed vertellen hoe ontzettend traumatisch dit hele gebeuren voor mij is geweest. Het vervolg is ook gecompliceerd en vaak met veel stress verlopen. Het heeft ‘n gigantische impact op mijn leven en ons gezin gehad en vaak nóg. Het is met geen pen te beschrijven. Regelmatig voel ik nog steeds de emotionele pijn. Ik weet echt hoe pijn in je ziel voelt.”
Preventief ingrijpen
“Wat ik hiermee wil vertellen: begeleiding van prematuren en hun ouders is zo ontzettend belangrijk. Preventieve interventie en ook monitoring gedurende een
aantal jaren of zelfs langer is cruciaal. Zo kun je problemen signaleren. Op deze manier kan men preventief ingrijpen. Het is zo goed dat er tot nu toe al zoveel veranderingen zijn geweest, zoveel inzet, zoveel positieve berichten, zoveel onderzoeken en technieken.
In het artikel met dr. Manon Benders lees ik ook zoveel goede, positieve zaken wat betreft dit onderwerp.
Het zou echt zoveel anders zijn gelopen als er toen hulp was geweest.
In mijn tijd was er totaal geen enkele hulp of begeleiding. Toen de baby op gewicht was, was het gewoon over. Hier is tie en succes! Wij moesten het alleen doen. Alleen de controles bij de kinderarts vonden daarna nog regelmatig plaats.”
Een gelukkig leven
“Ter info: onze zoon is nu een volwassen man. Hij heeft een visueel probleem en een licht verstandelijke handicap. Hij is getrouwd, heeft geen kinderen. Hij heeft een fulltime baan, ze wonen zelfstandig maar krijgen wel met enige regelmaat hulp en ze zeggen dat ze een gelukkig leven leiden.”
Met vriendelijke groeten,
Vera van Dam
1. Dit is op eigen verzoek een fictieve naam; de echte naam is bij de redactie bekend.
Naschrift redactie
Dit verhaal en pleidooi ondersteunt nogmaals het belang van de huidige ontwikkelingen. En we zijn er nog niet. Vandaar dat we tijdens ons congres Vroegsignalering bij baby’s op 15 november hier expliciet aandacht aan willen besteden. We hopen dat veel hulpverleners hier naartoe komen om te horen wat er tegenwoordig mogelijk is en hoe je kinderen die te vroeg zijn geboren en hun gezinnen kunt begeleiden, ook of juist nadat ze thuis zijn gekomen uit het ziekenhuis..
Meer weten? Zie Naar huis met een te vroeg geboren baby – en dan?
