Dinsdagavond. Pling, een e-mail.
Beste Leontien, Als beloofd herinner ik je nog even aan onze afspraak vrijdag. Vergeet je niet met je vlindertje te spelen morgen?
Ik stop met lezen. Spelen? Dat klinkt leuk, maar dit is FloorPlay, een ingewikkelde methodiek die ik nog lang niet onder de knie heb. Maar het is belangrijk voor de ontwikkeling van ons vlindertje. Mijn opkomende zenuwen druk ik weg en ik lees verder. Het zal me wel lukken: ik zet gewoon manmoedig door!
Woensdag. Ons vlindertje komt onrustig uit school. Sinds haar schisisoperatie een paar weken geleden claimt ze mij meer dan voorheen. Nu probeert ze de komende dagen voor zichzelf te ordenen. Tientallen keren vraagt ze hoe vandaag en morgen eruitzien. Het antwoord stelt haar niet gerust. Mama is er morgen na school niet. Als ze maar blijft vragen, besluit ik met haar en de hond naar het bos te gaan, eikeltjes zoeken! Misschien kan ik daar een spel van maken, dan heb ik meteen Floor Play gedaan.
In mijn vermoeidheid vergeet ik te vertellen dat bij eikeltjes zoeken ook wandelen hoort. En die link legt ze zelf niet. Dus als we uitstappen en de eikels blijken niet op het parkeerterrein te liggen, begint ze te huilen en weigert verder een stap te zetten. Als ze even later een jongetje hoort huilen, is de boot helemaal aan. Emoties van anderen, daarvan gaat ze door het lint, compleet met schoppen en slaan. Naar mij.
Met veel moeite krijg ik mijn dochter en de hond weer in de auto. Eenmaal thuis breek ik. Ik besluit dat ik niet altijd manmoedig hoef door te zetten en schrijf een mail aan de therapeut: het gaat me niet lukken, dat spelen. En terwijl ik dat schrijf, realiseer ik me dat deze therapeute eerder oog had voor de gevolgen van alle beperkingen voor mij. Dat zij zag dat het zo zwaar is dat ons vlindertje emotioneel nog helemaal aan mij vastzit. Die herinnering maakt dat ik ook open kaart durf te spelen over mijn kwetsbaarheid en pijn van deze middag.
Per kerende post krijg ik antwoord: “Dank voor je mail en openheid. Het geeft niet als het niet lukt. We kunnen het ook vrijdag samen doen.”
Op dat moment realiseer ik me dat je kwetsbaarheid tonen niet alleen eng is, maar een ander ook de kans geeft iets voor je te doen.
Hoeveel voldoening geeft dat ons allebei wel niet? Het enige wat nodig is, is een beetje vertrouwen
© Leontien Sauerwein (www.leontiensauerwein.com)
