School is voor ouders van verstandelijk beperkte kinderen normaal behoorlijk ver weg. Je zet je kind ’s ochtends op de bus en krijgt haar aan het eind van de middag weer terug. Ons vlindertje kan zichzelf alleen in het hier en nu uitdrukken en zelfs dat niet echt goed. Zij kan mij dus niet vertellen hoe haar dag is geweest, waar ze van heeft genoten, met wie ze ruzie had en welke les ze saai vond. En hoe goed school altijd met ons communiceert, zij kunnen mij dat ook niet echt vertellen. Ik heb dus meestal geen flauw idee wat mijn dochter meemaakt. Ik kan het wel gokken. Als ik weet dat het thema eten is en ze koekjes gebakken hebben, dan begrijp ik waar het vandaan komt als ze bij de oven roept: “Pas op! Niet aanraken! Heet!” Maar acht van de tien keer heb ik eigenlijk geen idee.
Hoe anders was dat ineens de afgelopen weken met het thuisonderwijs. Ineens zat ik als een vlieg op de muur bij mijn dochter in de klas. Ik maakte alle lesjes mee. De school stuurde ons als programma iedere dag filmpjes met korte lesjes en er was een dagelijks online contactmoment: “bellen met de klas”. Daarin gaf de juf online een kort lesje terwijl de kinderen de juf en elkaar zagen. Ineens begreep ik waarom mijn dochtertje een hele week “even naar raam kijken” riep. Ineens zag ik dat ze knutselen best saai vindt, maar de knutseljuf enorm leuk. Ineens zag ik welke liedjes haar intens boeide en bij welk thema ze een beetje afhaakt.
Maar belangrijker nog: ik zag elke dag de snoetjes van haar klasgenoten. Ik zag wat hen boeide, wat ze saai vonden, hoe blij en enthousiast zij op dingen reageerden. En ik zag hoe blij mijn dochter was om haar klasgenootjes te zien. Ik zag dat deze kinderen betrokken bleven bij elkaar, ook al hebben ze elkaar al zes weken niet gezien. Ik zag kortom hoe gelukkig mijn dochter is op haar school.
En na de meivakantie mag ze daar weer naartoe.
© Leontien Sauerwein (www.leontiensauerwein.com)
