Vaders blijven nog vaak op achtergrond bij de zorg van pasgeboren baby. Ten onrechte. Voldoende fysiek contact tussen ouder en baby is cruciaal voor de ontwikkeling van het kind. Dit gebeurt meestal door de moeder, maar de rol van de vader op dit gebied is even belangrijk, zo blijkt uit onderzoek uitgevoerd door professor Martine Van Puyvelde van de Vrije Universiteit Brussel (VUB) in samenwerking met de Universiteit van Liverpool.
Kinderen die voldoende aangeraakt worden, zijn later veel beter bestand tegen bijvoorbeeld stress. Maar vaak zijn het vooral moeders die veel contact hebben met hun baby. Uit het nieuwe onderzoek, gepubliceerd in het wetenschappelijke magazine Frontiers in Physiology, blijkt dat aanrakingen van vaders hetzelfde positieve effect hebben op pasgeboren baby’s als die van moeders. De resultaten werden recent gepubliceerd in het wetenschappelijke magazine Frontiers in Physiology.
Rust en recuparatie
Aanrakingen van ouders zetten bij baby’s allerlei fysiologische mechanismes in gang zoals vertraagd hartritme en rustigere ademhaling. Dit is belangrijk voor de optimale ontwikkeling van het parasympathische zenuwstelstel, wat vooral staat voor rust en recuparatie van het lichaam.
Voor dit onderzoek werd een experiment gehouden waarbij aan 25 moeders en 25 vaders werd gevraagd om hun kind vast te pakken en te strelen. Voor, tijdens en na de aanraking werd onder meer het hartritme en het ademhalingsritme van de baby gemeten. Uit de resultaten bleek dat zowel bij moeders als bij vaders het hartritme en het ademhalingsritme van het kind daalden tijdens en na het strelen.
Videobeelden van de aanrakingen tonen overigens ook aan dat beide ouders hun kind intuïtief op dezelfde plekken en op dezelfde manier aanraken. Deze specifieke manier van aanraken of aaien stimuleert de activiteit van zogenaamde C tactiele (CT) afferenten. Dit zijn gespecialiseerde mechanoreceptoren (zeg maar zintuigen) in de huid die gecentraliseerd zijn in onze behaarde lichaamsdelen en reageren op zachte plezierige rustige aanrakingen. Ze sturen emotionele informatie door naar de hersenen over die aanraking. Deze CTs staan in verbinding met onze regulerende breinregio’s en zijn dus uiterst belangrijk in de ontwikkeling van een babybrein.
De resultaten benadrukken het gelijkwaardige belang van de rol van vaders en moeders bij de zorg van een pasgeboren baby, benadrukt Martine Van Puyvelde, professor en onderzoeker aan de VUB en Koninklijke Militaire School. De onderzoekers willen vaders aanmoedigen om daar actief aan bij te dragen. “Vandaag zijn vaders al veel meer aanwezig dan in het verleden, maar we weten wel dat er een voorzichtigheid blijft bij veel vaders om bij het begin van hun ouderschap die actieve zorg direct mede op zich te nemen. Moeders hebben een fysiologische voorsprong met het kleintje door de zwangerschap, zo redeneert men soms. Deze idee leidt tot onzekerheid bij vaders. Maar dat is dus niet nodig.
Toename stress-weerbaarheid
Van Puyvelde “wijst erop dat dit soort studies ons bovendien inzage geeft in wat de impact kan zijn van langere periodes van sociale en fysieke deprivatie op zowel baby’s als volwassenen. “We rondden bijvoorbeeld net een studie af waarin bleek dat een 4-weken programma van dagelijkse gestructureerde aanraking bij baby’s de stress-weerbaarheid aanzienlijk verhoogde ten opzichte van baby’s die dit programma niet doorliepen. In de volwassen wereld valt de toegang tot dagelijkse aanraking ook wel eens weg, soms wegens privéomstandigheden, soms beroepsmatig. Het is niet onbelangrijk om ons bewust te zijn van de mogelijke impact daarvan op ons stress-systeem.
Bron: press.vub.ac.be
