Een kind met een chronische ziekte of beperking komt veelvuldig in aanraking met hulpverleners. Toch kan het gebeuren dat veel van deze kinderen grote eetproblemen ontwikkelen. “Om erger te voorkomen, is herkenning van de signalen in een vroeg stadium van groot belang”, benadrukt Carolien Gijsbers, kinderarts maag-, darm- en leverziekten.
Veel kinderen met een chronische ziekte of een beperking ontwikkelen eetproblemen. “De oorzaken variëren van niet kunnen eten door spasticiteit tot gebrek aan eetlust als gevolg van de ziekte”, aldus Carolien Gijsbers. “Daarnaast zijn er kinderen die heel speciale voeding nodig hebben door de aard van hun ziekte en ook dat kan tot problemen leiden.”
Ingrijpend
Voedingsproblemen bij hun toch al zieke kind zijn voor ouders heel ingrijpend. Veel ouders zijn heel bezorgd omdat hun kind niet eet of niet voldoende eet. Ze worstelen met de vraag hoe het is op te lossen. Ook zijn ze vaak heel veel tijd kwijt, zowel met voedingen als met de contacten met allerlei hulpverleners, variërend van kinderarts tot diëtist, logopedist en soms nog veel meer.” De gevolgen voor het kind hangen erg af van de aard van het probleem. “Ze voelen de stress die rondom de maaltijden aanwezig is of krijgen eten terwijl ze helemaal geen honger hebben. Dit komt hun plezier in eten niet ten goede. Is er sondevoeding nodig, dan is dat vrijwel altijd ook een bron van nare ervaringen.
Niet-pluisgevoel
Gezien de ingrijpende gevolgen voor ouders en kinderen is het van groot belang dat de bij het gezin betrokken hulpverleners een eetprobleem zo snel mogelijk signaleren. “In de eerste plaats ligt hier een taak voor de betrokken arts of anderen die het kind kennen in verband met de chronische aandoening. Neem bijvoorbeeld ouders serieus wanneer zij melden dat er problemen zijn met het eten, van wat voor aard dan ook. Verzet tegen eten, eventueel spugen, is eveneens een teken dat het kind de voeding ‘op de een of andere manier’ niet verdraagt. Daar moet op gereageerd worden.”
Een ander signaal kan een afbuigende groeicurve zijn, aldus Gijsbers. “Ieder kind met een chronische ziekte wordt bij controles op de polikliniek steeds gewogen en gemeten. Lengtes en gewichten worden dan in de groeicurve gezet, zodat het verloop van de groei goed te volgen is.” Is er een niet-pluisgevoel dan raadt Gijsbers aan een kinderarts met ervaring op het gebied van voedingsproblemen of een eetteam te raadplegen.
Interview Vakblad Vroeg
