Recensie ‘Prachtig lastig’ door Karin Matthijsse
‘Prachtig lastig’ gaat over de verbinding tussen de ontwikkeling van het kinderbrein en het bewegen. Kindertherapeut Carla van Wensen, beschrijft hierin hoe je aan de manier van bewegen van het kind niet alleen kunt zien waar en waarom het vastloopt, maar ook wat er nodig is om het makkelijker te maken voor het kind.
De schrijfster is kindertherapeut en leidt professionals op. Zij heeft daarnaast meerdere boeken geschreven waaronder De ‘Ik-fabriek’ en ‘Help… ik voel zo veel!’.
Dit boek richt zich op de ouders van kinderen die niet lekker in hun vel zitten en dat laten zien via hun gedrag en lichaamstaal. Een wel heel brede doelgroep, variërend van wiebelkonten, extreme dromers en driftkikkers tot moeilijke slapers. Via het bewegen, lichaamstaal en emoties laten ze weten dat het niet goed met hen gaat. ’Prachtig lastig’ geeft veel informatie, maar wat mij betreft worden de problemen en de oplossingen te vaag en te breed geformuleerd, zeker gezien de brede doelgroep van het boek.
Het boek belicht een aantal momenten of ervaringen van kinderen. Over het algemeen werkt zo’n afwisseling fijn en geeft het aanvullende inzichten op de informatieve tekst. In dit boek vind ik het echter verwarrend: de schrijfster vertelt tegen de kinderen wat ze meemaken, zelfs in de babytijd. Alsof het nu gebeurt en ze erbij is, alsof ze in hun hoofd kan kijken. Na de anekdote volgt dan geen analyse: wat heeft de schrijfster gezien, toegepast of gedaan? Ik vind de verhalen niet erg functioneel, terwijl ze dat wel hadden kunnen zijn. Daardoor werkt het jammer genoeg vervreemdend, in plaats van informatief.
De conclusies komen voor mijn gevoel soms te veel uit de lucht vallen. Na een beschrijving van een kind met heftige woede-uitbarstingen, wordt bijvoorbeeld geconcludeerd ‘dat je weet dat het kind vastloopt in het patroon voor-achter, op basis van de manier waarop dit kind zich beweegt en gedraagt’. De bewegingen zijn in het voorbeeld echter niet beschreven, dus is het lastig te volgen waar de schrijfster dat uit opmaakt. Een ander voorbeeld: het belangrijkste hoofdstuk, dat over de primaire reflexen begint met een anekdote van 3 pagina’s met veel therapeutische inzichten, maar met weinig informatie over de bewegen van het desbetreffende kind. Op welke manier kunnen ouders dan zien dat het kind vastloopt?
De kaft is mooi vormgegeven en de tekeningen van kinderen als illustratie zijn leuk. Verder is het een vrij sober boek. Bij het hoofdstuk over de reflexen staan korte stukjes ‘Wat kun je doen?’ met tips voor oefeningen, voetmassage of beweegspelletjes. Die zouden beter vindbaar gemaakt kunnen worden met een kleurtje of een meer afwijkende opmaak. Meer praktische handvaten zou het boek bovendien concreter maken.
Hoewel ik al wel wat kennis heb van reflexen en breinontwikkeling, vind ik dit boek eerder verwarrend dan verhelderend. De insteek, vanuit veiligheid, verbondenheid en plezier meer doen met beweeg- en aanraakspelletjes, ondersteun ik natuurlijk van harte. Toch vind ik het boek geen aanrader.
Jammer, want het onderwerp verdient bredere aandacht en meer concrete handreikingen voor ouders.
Karin Matthijsse heeft gewerkt als jurist en programmacoördinator bij een goed doel, gericht op kinderen. Momenteel is ze aan het omscholen en volgt een opleiding als onderwijsassistent.
