De eerste twee weken school zitten erop. Ons vlindertje is gestart in een andere groep met een iets hoger tempo. Haar juf had me vorig jaar de overstap verteld met de woorden: “We denken dat ze daar iets meer wordt uitgedaagd en hebben er vertrouwen in dat dat haar weer verder helpt.”
De eerste berichten uit de nieuwe klas stemmen hoopvol. De nieuwe juf vertelde dat ze zo goed meedeed, ook al was het wennen dat het hier anders ging. Ik las de verslagen en keek naar de meegestuurde filmpjes. “Het is alsof ze van de kleuters naar groep 3 is gegaan”, zei ik ontroerd tegen mijn schoonzus. Ik vond het tegelijkertijd spannend. Het tempo ligt hier duidelijk hoger. Geregeld zie ik mijn dochter wat verdwaasd tussen haar klasgenoten staan. Hoe ver zal zij komen? Is het vertrouwen van de school terecht?
Leven met een kind met beperkingen is meestal leven in het nu, soms een beetje vooruit kijken, maar vaak genoeg daar niet te lang bij stilstaan. Want die toekomst is zo onvoorspelbaar. Daar kun je alleen maar van wakker liggen. Toch zag ik deze eerste weken ook iets anders, iets heel hoopvols. En dat kwam door dat vertrouwen van de school. Vertrouwen in haar.
Want aan het eind van die eerste week stapte er een jaren ouder kind uit de bus, een kind dat voelt dat haar juffen denken dat zij het kan. Een kind dat daardoor zelf ook in zichzelf gaat geloven. En ineens praat ze meer, ineens speelt ze langer dan tien seconden, ineens gebeurt er iets. “We hebben een heel ander kind”, zeiden we na die eerste week tegen elkaar. En dat allemaal omdat de juffen hun vertrouwen uitspraken, hun vertrouwen in haar kunnen.
Hoe beperkt een kind ook is: geef vertrouwen en het gaat vliegen.
© Leontien Sauerwein
