De eerste week van mijn leven begin ik in handen van een vreemde. Tenminste, als ik het fotoalbum van mijn moeder moet geloven. Op een van mijn eerste foto’s lig ik slaperig tegen het licht te knipperen in het Rotterdamse Havenziekenhuis. Een jonge zuster in wit uniform en een kort Prinses Diana-kapsel, houdt me omhoog voor een raam van de babyafdeling: een serie bedjes naast elkaar geschoven. De witte kerstster in de hoek van de foto blijkt de flits te zijn.
Alles op die foto reflecteert dat ik van die zuster ben. Mijn vader, die met mijn oudere zussen op bezoek komt om kennis met me te maken, maakt de foto. Als ik mijn moeder vraag waar zij op dat moment is, dan weet ze dat niet meer. Kiekjes van haar ontbreken. Ze ligt in bed op een andere afdeling. Verlangt ze naar me? Slaapt ze? Staat ze ook voor het raam? Wanneer krijgt ze me weer te zien? Word ik aangereikt? Want, ze heeft me borstvoeding gegeven, dát weet ze nog wel. En daarna bij thuiskomst, verander ik in een huilbaby. In de avonduren, niet ‘s nachts. Waar mijn moeder zich talloze malen bij afvraagt: ‘Kind, wat ís er toch met je?’
[su_note note_color=”#def5ff” radius=”0″] De columntekst, uitgesproken door Marilene de Zeeuw zelf, is ook via YouTube te beluisteren, klik hier[/su_note]
Zou het door dit verhaal van mijn eigen start zijn, dat ik recent moeite had om de implicaties van het wetenschappelijk onderzoek van Catherine Taylor onder ogen te zien. Het onderwerp maakte me direct nieuwsgierig: nachtelijke ervaringen van moeders, baby’s en personeel op een postnatale afdeling. Ik dacht in een wolk van halfbakken ontkenning aan al die leuke, hardwerkende, hart-voor-de-zaak hebbende kinderverpleegkundigen en kinderartsen die ik ken. Dit is niet waar. En toch: deze baby Mozes in het biezen mandje kan ik niet laten voort dobberen.
Opnieuw zit het ‘m bij dit artikel in het bevreemdende beeld. In de bijlage: foto’s van moeders op de afdeling gynaecologie op hun knieën op het bed, al dan niet met keizersnedewond, om hun baby uit het bedje te hengelen. Foto’s van moeders die doorslapen naast een duidelijk huilende baby: gemiste borstvoedingskans en gemiste kans in de ouder-kindrelatie. En last but not least: foto’s van in slaap gevallen moeders met baby’s in hun armen, te moe, te uitgeput of te veel pijn om op en neer te lopen naar de bedjes zonder beschermende hekjes. Er blijken regelmatig baby’s op de grond te vallen in het ziekenhuis, waarvan de helft in de nacht uit het bed van moeder.
Snel googelde ik een stuk of tien promotiefilmpjes op YouTube van de 120 Nederlandse ziekenhuizen die bijna allemaal wel inmiddels een moeder-kindcentrum hebben. Hoe zit dit in Nederland? Dit is in ons land toch wel verleden tijd? In de ziekenhuizen bevalt driekwart van de ouders. Ja hoor, overal staan nog glazen kaasdozen op wieltjes in de hoek geparkeerd. Niks handige cosleepers. Gelukkig zijn er wel uitzonderingen, waaronder het Maasziekenhuis Pantein en het Bravis ziekenhuis. Als je daar bevalt, staat er al wél zo’n cosleeper naast het bed.
En de moeders zelf? Die weten het wel! Die hebben razend enthousiast op Facebook in talloze likes, hartjes en reacties allang democratisch besloten Co-sleeper in het ziekenhuis, het zou verplicht moeten worden!
En dan nog de persoonlijke hamvraag: Zou ik minder hebben gehuild bij thuiskomst als ik in zo’n bedje bij m’n moeder in de buurt had kunnen zijn? En had ik dan deze column wel geschreven? Als ik een blijere, meer tevreden baby was geweest? Gerustgesteld door de aanwezigheid van mijn herstellende moeder in de buurt, ook al leek ze in de verste verte níet op prinses Diana.
Marilene de Zeeuw
Marilene is klinisch psycholoog, Gedragstherapeut VGCt & Infant Mental Health Specialist, docent en columnist
Zie ook andere columns van Marilene
