Speeksel uitwisselen doen we enkel met mensen die we héél graag mogen. Baby’s en dreumesen gebruiken dit gegeven om te achterhalen wie ze kunnen vertrouwen. Als mensen zoenen, een appel delen of uit elkaars glas drinken, moeten ze wel een hechte band hebben. Zo weten kinderen op wie ze kunnen rekenen als ze iemand nodig hebben.
Dit blijkt uit een experiment van Ashley Thomas, onderzoeker aan de Harvard University en het MIT (Massachusetts Institute of Technology). Het onderzoek is gepubliceerd in Science.
Hier vertelt Ashley Thomas in een filmpje over het onderzoek
Thomas liet tientallen kinderen tussen 8 en 19 maanden naar een filmpje kijken. In de video waren twee actrices en een handpop te zien. De ene vrouw at van een stuk sinaasappel en gaf dat vervolgens zogenaamd aan de pop. De andere vrouw speelde met een bal en gooide die naar de pop. Wat later begon de pop te huilen. De baby’s en dreumesen keken dan meteen naar de actrice die de sinaasappel had gedeeld, alsof ze verwachtten dat zij zich zou ontfermen over de huilende pop. Vervolgens werd de huilende pop vervangen door een nieuw exemplaar, die het na een tijdje ook op een huilen zette. Toen was er plots geen verschil meer: de kindjes keken naar beide actrices.
Het kan natuurlijk zijn dat de kinderen dachten dat de ene vrouw gewoon liever was dan de ander, omdat ze iets lekkers deelde met de pop. Om dat uit te sluiten, werd het experiment herhaald. Deze keer moest de eerste actrice haar vinger in haar mond steken, en vervolgens in de mond van de pop. De andere actrice moest gewoon haar voorhoofd aanraken en die van de pop. Het resultaat was exact hetzelfde: wanneer de pop begon te jengelen, werden de ogen meteen gericht op de eerste dame.
Voor de allerkleinsten zijn zaken als knuffels of emotionele steun belangrijke signalen dat mensen een hechte band hebben. Maar het uitwisselen van speeksel is er dus ook zo eentje. En dat is belangrijk, want zo weten kinderen op wie ze kunnen rekenen als ze bang zijn of iemand nodig hebben. De vraag is: hoe komt dat? Thomas en haar collega’s denken dat het een soort aangeboren inzicht is, een evolutionair voordeel zodat baby’s kunnen onderscheiden welke mensen ze kunnen vertrouwen. Maar er kan ook nog een andere verklaring zijn.
De psychologe Christine Fawcett, van de Uppsala Universiteit in Zweden, heeft een commentaar geschreven bij het onderzoek. Zij zegt dat mensen een ingebouwde afkeer hebben voor het delen van spuug. Wereldwijd vinden we dat héél vies. Enkel voor het eigen kind, of geliefden en beste vrienden, maken we een uitzondering en vinden we het oké om te zoenen. En ook heel uitzonderlijk: om bestek of een tandenborstel te delen. Baby’s zien dat en nemen het gedrag gewoon over.
Early concepts of intimacy: Young humans use saliva sharing to infer close relationships
Bron: ad.nl
Zie ook:
