TU/e-onderzoeker Mark Thielen (Industrial Design) heeft een 3D-geprinte baby ontwikkeld om reanimatietrainingen te verbeteren. De dummy is gebaseerd op een MRI-scan van een echte, pasgeboren baby,
Twee miljoen: dat is wereldwijd het aantal baby’s dat jaarlijks tijdens de geboorte verstikt raakt. Een reanimatieprocedure is soms de oplossing om onherstelbare schade voor de baby te voorkomen. En voor een succesvol resultaat is een snel handelen van vitaal belang. De nu gemaakte babydummy is gebaseerd op een MRI-scan van een echte, pasgeboren baby. De pop is gemaakt van 3D-geprinte organen en borstbeenderen, en een nagemaakte bloedsomloop. Voor de neonatologen van het Máxima MC in Veldhoven biedt de oefenpop een veel realistischer gevoel tijdens de training van de reanimatieprocedure dan de tot dan toe gebruikte pop, en als toegevoegde waarde is er de actuele signalering van vitale functies zoals bloeddruk en hartslag tijdens reanimatie.
Piepende springveren
Directe reanimatie – het openen van de luchtweg, het ventileren van de longen en het uitvoeren van borstcompressies – kan de gevolgen van verstikking bij de geboorte tot een minimum beperken. Neonatologen, gynaecologen en vroedvrouwen trainen deze vaardigheden momenteel op het gebied van reanimatiepoppen. Hoewel de huidige oefenpoppen vervangers voor het echte kind zouden moeten zijn, is er aan de binnenkant weinig gelijkenis. “Ze hebben een puur mechanisch ontwerp, dat geoptimaliseerd is massaproductie: goedkoop en onverwoestbaar”, legt Thielen uit. En een mechanische inwendige constructie, met piepende springveren en plastic platen, is zeker niet de manier waarop mensen biologisch zijn samengesteld. Hij vraagt zich af of artsen die oefenen met het gebruik van deze oefenpoppen wel het juiste gevoel aanleren. “En kunnen we de kwaliteit van de training vaststellen zonder het meten van de bloed- en luchtstroom?”
Pasgeborene uit de printer
Voor zijn promotieproject ontwierp en bouwde Thielen een nieuwe reanimatiepop, gebaseerd op een MRI-scan van een voldragen baby. Met behulp van een 3D-printer maakte hij replica’s van de botstructuur – bestaande uit sterke, flexibele kunststoffen – en vormen van het hart, de longen, de spieren, het vet en het huidweefsel, in verschillende zachte siliconensoorten.
Lees verder op de website van TU/e >>
