In Zwolle is het eerste Kinderwenshuis in Nederland geopend. Koppels kunnen bij de kinderwenshuizen terecht voor psychologische begeleiding als ze moeilijkheden ondervinden bij het krijgen van een kind. Net zoals in de zes bestaande Kinderwenshuizen in Vlaanderen is de Nederlandse afdeling het geesteskind van Shanti Van Genechten en professor Lode Godderis van de afdeling Omgeving en Gezondheid van de KU Leuven.
De nood aan emotionele zorg bij ouders bij wie een zwangerschap niet of moeilijk lukt, blijkt erg groot. “Onvruchtbaarheid treft 15 tot 25 procent van de westerse koppels”, zegt Shanti Van Genechten. “De wetenschap biedt steeds meer mogelijkheden om een kinderwens desondanks in vervulling te laten gaan. Een onvervulde kinderwens heeft een zware impact op verschillende aspecten van je leven, geestelijke gezondheid, financieel draagvlak, relatie en seksualiteit en je werk.”
In elke provincie
In 2016 opende Vlaams minister van Welzijn Jo Vandeurzen (CD&V) het eerste Vlaamse Kinderwenshuis in Diest. Ondertussen is er één kinderwenshuis in elke provincie. Vlaams-Brabant telt er zelfs al drie: in Aarschot, Leuven en Zemst. Ook in Wallonië is er met steun van de overheid van Waals-Brabant een kinderwenshuis geopend eind 2018.
Vestiging in Zwolle
Daar komt nu een vestiging in Nederland bij. “In Zwolle, omdat die gemeente ons een gebouw ter beschikking stelt”, zegt Shanti Van Genechten. “Het kinderwenshuis wordt gerund door Tara Therapeuten van het vroegere Fiom, een overheidsinstantie die vroeger ook inzette op het thema gewenste zwangerschap maar wegens bezuinigingen nu niet meer.”
Emotionele zorg
Volgens Van Genechten wordt de emotionele zorg bij een onvervulde kinderwens vaak vergeten. “Daarom werden de kinderwenshuizen opgericht. Opgeleide psychologen, vroedvrouwen en andere begeleiders helpen de koppels zo goed mogelijk.
Samen met professor Lode Godderis van de KU Leuven zette Van Genechten zeven jaar geleden de eerste stappen om emotionele zorg te verlenen voor koppels die er nood aan hebben. “Ik schreef er mijn eindwerk over en daarna ben ik bij mij thuis begonnen om mensen te ontvangen”, zegt Van Genechten. “Achteraf hebben we dat mogen inbedden in het Huis van het Kind. Ik vind het belangrijk dat hier genoeg aandacht aan wordt besteed, want ik ben zelf een kind van wensouders en weet dus dat dit emotioneel heel moeilijk kan zijn.”
Bron: vrt.be
