Kinderen met een verstandelijke beperking hebben een grillige ontwikkeling. Zo ook ons vlindertje, die recent opnieuw is getest. De ontwikkelingspsychologe legde mij geduldig de resultaten van alle testonderdelen uit. De conclusie was dat zij op de meeste gebieden functioneert op het niveau van een kind van tweeënhalf jaar.
In eerste instantie ontleende ik een gevoel van duidelijkheid aan dit resultaat. Ik moest mijn dochter van zes en half jaar oud, vooral zien als een meisje van tweeënhalf.Maar toen ging ik koffiedrinken met mijn vriendin en haar zoontje van net twee jaar oud. En kwam ik op een verjaardag mijn neefje van tweeënhalf tegen. En dat is toch heel andere koek.
Als ik de testonderdelen bekijk, beheerst onze dochter inderdaad de vaardigheden tot ongeveer de leeftijd van tweeënhalf. Toch is zij met geen mogelijkheid te vergelijken met die twee mannetjes van twee jaar oud. Ik kon er eerst niet precies de vinger op leggen, maar ik denk dat het verschil zit in de manier waarop beide daadwerkelijk tweejarigen in en met hun omgeving functioneren. Zij leven in onze wereld. Ons vlindertje feitelijk ook, maar ze begrijpt die wereld tegelijkertijd vaak niet. En dan trekt ze zich terug in haar eigen wereld.
Dus, ja, oOns kind functioneert op het niveau van een kind tweeënhalf jaar, maar daar is alles mee gezegd. Zij functioneert zeker niet als een kind van die leeftijd. Waarom dan toch zo’n uitslag? Ik begrijp het wel. We kunnen haar niveau anders niet goed kunnen benoemen en je wil ook niet dat we haar overschatten. Deze testen zijn onze enige handvatten en daar komt een leeftijdsniveau uit. Toch zou ik het de volgende keer wel verhelderend vinden als de relativiteit van de test wordt uitgelegd.
Zelf zeg ik voortaan alleen maar: ze functioneert vooral als zichzelf.
© Leontien Sauerwein (www.leontiensauerwein.com)
