Daar ging ze drie weken geleden. Met een sprintje naar de ingang van haar school. Ik bracht haar. Toen we bij school kwamen, gilde ze van blijdschap, rukte zich los en sprintte, echt sprintte, naar de ingang. Ik riep nog. Maar mama was heel ver weg. Álles zat in dat sprintje. Hoe leuk ze het heeft op school, hoe graag ze daar leert en vooral de opluchting van terug naar normaal.
Nu drie weken verder zie ik dat inderdaad veel weer normaal is. Ze gaat de hele week naar school. Het ritme is weer hetzelfde en in de avond doet mama haar in bad.
Maar zijn we ook echt terug naar normaal? Vorige week ging ik op maandag om 23.00 uur nog even kijken en vond haar zachtjes huilend in bed. Ook de volgende dag duurde het lang voor ik haar rustig had. Dit weekend werd ze zomaar ineens woedend op mij. Gisteren kwam ze ineens huilend uit school en appte de juf dat ze ook niet wist wat er gebeurd was: halverwege de middag was ze ineens gaan huilen en had alsmaar gevraagd wie haar in bad ging doen. Voor mij een teken dat ze het leven als onveilig ervaart. En dus allemaal signalen van onrust.
En dat snap ik ook. Want hoe goed school ook haar best doet; het gaat toch een beetje anders met een heel andere bezetting aan leerkrachten. Deze week veranderde het schema op school weer en ze moet alsmaar haar handen wassen. En op woensdag ging ze niet met haar begeleidster met de metro naar de sportclub, maar met mama. En de volgende dag kon ze nog niet naar haar favoriete speeltuin omdat die was afgesloten.
Het lijken kleine dingen, maar als je brein alleen maar kleine dingen aankan, voelen ze heel groot. En dan word je onrustig. Hoe goed alle juffen ook proberen alles uit te leggen.
Ik weet dat ik weinig te klagen heb in vergelijking met anderen. Maar voor mijn dochter hoop ik toch dat het een beetje opschiet met dat vaccin.
© Leontien Sauerwein (www.leontiensauerwein.com)
