Kinderpsychiater Binu Singh (UZ Leuven) breekt een lans voor een rustigere kraamtijd. “De coronamaatregelen zijn een ideaal excuus om eindelijk onder al die sociale verplichtingen uit te komen”, zegt ze. Ook in de toekomst.
Het is tegenwoordig gangbaar dat nog maar nét bevallen moeders al meteen een heleboel mensen aan hun kraambed krijgen. Eigenlijk zijn zowel de moeder als de baby daar op dat moment neurobiologisch én psychologisch niet voor gemaakt, geeft Binu Singh aan opmotelmama.be. “Ze hebben tijd nodig om te bekomen van een immense overgang. Zelfs wanneer alles goed is verlopen, is een geboorte een stressvolle gebeurtenis. Ging het moeilijk, dan was het misschien zelfs traumatisch voor moeder of baby. Hoe dan ook: op het kraambed is het niet bepaald helpend om alle ogen op jou gericht te hebben. Om bezig te moeten zijn met anderen, terwijl je eigenlijk gewoon onverdeelde aandacht aan je baby wilt schenken.”
Bombardement aan prikkels
De nood om rustig aan haar kindje te wennen, om het te besnuffelen en te leren kennen en dicht bij zich te houden, is een gevoel dat heel wat moeders vast wel herkennen. Een ander gevoel waar ze ongetwijfeld vertrouwd mee zijn, is dat van de sociale druk. Beide emoties kunnen, vaker wel dan niet, best tegenstrijdig zijn. Een moeder raakt ook vaak (over)vermoeid van al die bezoekjes. En dan is er ook nog de partner, én de baby zelf uiteraard. Binu: “Net uit de baarmoeder, met hun nog maagdelijke zintuigen, krijgen baby’s een bombardement aan prikkels over zich heen. Beeld je die overgang eens in. En dan de papa, die zich nu, voor een keer, niet hoeft te bekommeren om aperitiefhapjes en champagne, maar gewoon kan genieten van zijn kroostje. In de plaats van mama en baby die alleen in het kraambed liggen, kan hij er nu bij. Het is fijn voor baby én ouders om op hun eigen tempo, zonder nog maar een procent van een ‘moetje’ of sociale verplichting, de ruimte te krijgen om écht van elkaar te genieten. Eindelijk heb je als prille ouder een sociaal aanvaard excuus om te zeggen: doei buitenwereld, laat ons nu maar even met rust.”
Veertig dagen van geborgenheid
Is die rustigere kraamtijd dan een stukje ‘nieuw normaal’ dat gerust zou mogen blijven plakken, post-corona? Zodat het kraambed weer ingericht kan worden zoals het oorspronkelijk bedoeld was? Binu: “In India – ik ben van Indische oorsprong – vieren we ‘de veertig dagen van geborgenheid’. Het is een traditie waarbij de pas bevallen vrouw voor de volle veertig dagen met rust wordt gelaten. Ze is de koningin van het kraambed. Opdat ze het leven dat ze heeft gebaard, kan verzorgen, lief kan hebben en kan voeden, wordt ze volop ondersteund door haar moeder, vriendinnen en tantes. Pas na veertig dagen stelt de vader het kindje voor aan de maatschappij. Dan wordt de naam bekend gemaakt en dan pas starten de bezoeken.”
Vierde trimester
“De eerste drie maanden na de geboorte kan je het ‘vierde trimester van de zwangerschap’ noemen, een heel kwetsbare periode voor een moeder en haar baby”, zegt Binu. “De baby leeft nu niet meer in, maar op haar buik. Hij heeft nog geen dag- en nachtritme, de voedingen lopen dag en nacht door, hij kan zichzelf nog niet tot rust brengen en heeft voor alles zijn mama dichtbij nodig. Dat is heftig en zwaar voor ouders, maar het is net alsof dat niet luidop gezegd mag worden.”
