Kinderpsychiater Binu Singh hamert op het belang van de eerste duizend dagen voor de ontwikkeling van baby’s en peuters. Toch mogen we niet alle druk bij ouders leggen. “Opvoeding is een collectieve verantwoordelijkheid. We beseffen dat te weinig. Wat we verwachten van ouders is niet realistisch.”
Als bezielster van het dagziekenhuis voor baby’s en peuters ‘kleine K’ (UPC KU Leuven), vertolkt Binu al jaren de noden van het jonge kind. In een interview op sociaal.net gaat Binu uitvoerig in op het ondersteunen van de ontwikkeling tijdens de eerste duizend dagen. Enkele quotes:
“Jonge kinderen zijn als ontluikende twijgjes in de grond. Geef ze licht en liefde, en hun wortels zullen groeien. Zet ze in de schaduw en je creëert een waslijst aan maatschappelijke problemen.”
“In het ideale scenario zijn zorggevers opmerkzaam voor wat kinderen nodig hebben. Zijn ze moe? Hebben ze honger, een vuile pamper of hebben ze nood aan een knuffel? Stimuleer je hun ontwikkeling of herken je de behoefte aan een prikkelarm moment? Al die dingen in het oog houden, vergt tijd en mentale ruimte: twee cruciale hulpbronnen die mensen in de kinderopvang missen. Als je tegelijk zorgt voor acht kinderen dan heb je onvermijdelijk blinde vlekken.”
“Het zou jammer zijn als we investeringen in de eerste duizend dagen alleen maar zien als een middel om productieve burgers te creëren. Dat is helemaal niet wat ik wil zeggen. Ik geef mee wat jonge kinderen nodig hebben, en hoe we daarnaar kunnen handelen. Die nieuwe kennis is een hefboom tot een betere wereld. Het jonge kind beter begrijpen, maakt deel uit van een lange geschiedenis van menselijke vooruitgang.”
“Kinderen ontwikkelen hoe dan ook. Het gebeurt gewoon. Het is aan ons om daar de beste omstandigheden voor te creëren. In dat opzicht is kinderopvang deel van het bredere nest rond het oudernestje: ze staan naast en in de rug van ouders.
“Ik weet dat je je best doet, maar leg de lat alsjeblieft nog wat hoger, anders verpruts je je kind. En voel je maar schuldig als het allemaal niet lukt. Dat is een totaal verkeerde vertaling van mijn boodschap. Absolute ouderlijk zelfredzaamheid is een illusie. Je hebt anderen nodig.”
“Het is belangrijk dat jonge ouders hun worstelingen delen met de buitenwereld. Blijf dus niet op je eiland zitten. Vertel aan familie en vrienden wat je moeilijk vindt en waarom. Dat lucht op en geeft tegelijk het signaal dat je best wel wat hulp kunt gebruiken.”
“Eigenlijk zijn jonge ouders van nu pioniers. Met hun ene been staan ze in een heden dat niet meer werkt, met hun andere in een toekomst die er nog niet is. Zo’n spagaat is nooit comfortabel. Verandering is lastig.”
“In India, mijn geboorteland, zijn kinderen overal bij. Iedereen vindt dat normaal en houdt er rekening mee. Bij ons delen we de samenleving op in kindvriendelijke zones en zones voor volwassenen.”
Naar het volledige interview op sociaal.net >>
Zie ook:
