Het verschijnsel van huilbaby’s vindt zijn oorsprong in het feit dat baby’s in aparte kamertjes slapen, aldus ontwikkelingspsycholoog Annemie Ploege. Het babybrein reageert alsof er risico is en dus zet het kind het op een krijsen. Ploege verklaart kinderkwesties vanuit de evolutie.
Annemie Ploeger is auteur van ‘De evolutie van een kind’. In dit recent verschenen boek schetst zij de eigenaardigheden en het nut van de ontwikkelingsfases van het kind, van de bevruchting tot aan de volwassenheid, vanuit evolutionair perspectief.
Tegenstrijdig
“De opvoedingsadviezen zijn zó tegenstrijdig”, laat zij in een uitgebreid interview met Margreet Vermeulen in de Volkskrant weten. “Er is veel voor te zeggen om je kinderen zo veel mogelijk te stimuleren. Liefst de hele dag door. Zodra hun aandacht verslapt, moet je wat anders met ze gaan doen. Op die manier lijk je hun ontwikkeling te kunnen versnellen. Maar dat betekent voor een kind heel veel druk. Is dat nou waarvoor we geboren worden? Ik neig meer naar de opvatting – vooral populair bij biologen – dat de ontwikkeling van een kind zichzelf ontvouwt, dat je als ouder eerder moet oppassen niet te veel in de weg te staan. Maar er is geen bewijs dat het een beter is dan het ander. Daarom ging ik op zoek naar een ander perspectief.”
Evolutionaire perspectief
“We leven als mensheid nog maar heel kort zoals nu, in steden, met auto’s, met computers en mobiele telefoons. Onze breinstructuur is de afgelopen 100 duizend jaar niet veranderd en is feitelijk toegerust op de omstandigheden van die tijd: een samenleving van jagers en verzamelaars in een savanne-achtig landschap met een hoge kindersterfte. Daaruit kun je van alles afleiden, bijvoorbeeld waarom baby’s vaak huilen. Ik ben ervan overtuigd geraakt dat we huilbaby’s creëren met aparte bedjes in aparte kamertjes, ja. De baby voelt zich onveilig in zijn eentje, ook al leven we niet meer in een savanne waar een zuigeling een makkelijke prooi is. Het babybrein reageert alsof dat risico er wel is: en dus zet het kind het op een krijsen. Niet allemaal natuurlijk. Het ene kind is het andere niet.”
Theory of mind
Vanaf hun vierde ontwikkelen kinderen inlevingsvermogen: theory of mind. “Vanaf die leeftijd beginnen kinderen over de hele wereld in alle culturen te beseffen dat de gevoelens en de ideeën van anderen verschillen van die van jouzelf. Ze begrijpen dat een ander pijn lijdt als je ze bijt. Dat de ander verdriet heeft als je zijn speelgoed afpakt. Dat inzicht maakt kinderen een stuk handelbaarder. Ondertussen rijpt hun prefrontale cortex: ze kunnen begrijpen dat iets nu niet mag, maar straks wel. Dat betekent het einde van veel driftbuien. Er kunnen zich nog steeds problemen voordoen met je kind in de basisschoolleeftijd: dat het moeite heeft om vriendjes te maken of dat het dyslexie heeft. Maar dat zijn individuele problemen.”
Ga naar het hele interview: Deze psycholoog verklaart het gedrag van kinderen vanuit de evolutie ->
