Ik heb een haat-liefde verhouding met m’n mobiel. Ik heb hiermee misschien wel meer huidcontact dan met m’n kind. Ook ben ik inmiddels redelijk verslaafd aan e-mail en rode bolletjes. Maar daarnaast ben ik moeder én hulpverlener met zorgen over de digitale wereld.
[su_note note_color=”#def5ff” radius=”0″] De columntekst, uitgesproken door Marilene de Zeeuw zelf, is ook via YouTube te beluisteren! [/su_note]
Tijd dus voor grimmige goede voornemens: de verleidelijke apps verwijderd, rode bolletjes aan banden en een aangescherpt regime voor kind-lief: strenge schermtijd en geen mobiel tot halverwege middelbare school. Ik zal de ziel van m’n kind niet verkopen aan de duivel!
‘Veel preventieve reguliere hulp moet
het afleggen tegen internet’
De gezinnen met jonge kinderen die ik spreek als hulpverlener moeten er ook aan geloven. Dit moet op de agenda! Er is namelijk een flinke samenhang tussen veelvuldig beeldschermgebruik en een matige ouder-kindrelatie: minder sensitiviteit, minder reflectieve vaardigheden en minder zicht van de ouder op de unieke eigenschappen van het kind. Een kwart van de ouders is niet vaardig in checken en wegleggen. De meeste conflicten tussen ouders en kinderen in fastfoodrestaurants breken uit rond beeldschermgebruik van de ouders.
Tegelijkertijd overvalt de moedeloosheid me: het is een gevecht tegen de bierkaai. Ik kom bij gezinnen thuis waar van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat de TV als bewegend behang de kinderen zoet houdt. Ondanks mijn uitleg halen ouders hun schouders op over de relatie beeldschermgebruik en ADHD-klachten. Ik ken ziekenhuizen die jonge kinderen helpen pijn, verveling en eenzaamheid te verdrijven met devices. Ik observeer slaapproblemen bij cliëntjes die niet voorgelezen, maar met de tablet naar bed worden gebracht.
Ik weet ook dat de gemiddelde moeder van een pasgeborene drie uur per dag op internet rond scrolt. Bij gebrek aan moeders, oma’s, tantes, zussen en nichtjes in de wijk sluiten ze zich aan bij de wereldwijde digitale dorpsput van hashtags, besloten facebookgroepen en huil coaches op Instagram met hippe podcasts zonder wetenschappelijk onderbouwing. Veel preventieve reguliere hulp moet het afleggen tegen de steun die jonge moeders ervaren door te volgen, te bloggen en te influencen. En eerlijk is eerlijk, ik heb zelf ervaren hoe troostend deze bubbels zijn met gelijkgestemden. Want ook ik heb de babytijd deels surfend doorgebracht.
‘De reguliere hulpverlening loopt
achter in de digitale wereld’
Punt is: wie of wat is nu de duivel of de bierkaai? Zijn dat het internet en de sociale media zelf? Dat valt te betwijfelen. Ik ben in ieder geval dankbaar voor alle open source wetenschap en online colleges van experts. Is het wellicht de naïviteit en de onhandigheid van hulpverleners om in deze wereld te bewegen? Ik ken het wantrouwen van een deel van m’n collega’s ten opzichte van E-health en blended leer- en werkvormen. Ik weet hoe m’n collega’s zich deze coronaperiode zuchtend verhouden met het beeldbellen. Want eerlijk is eerlijk: de reguliere hulpverlening loopt achter in de digitale wereld.
Het is dus onomkeerbaar. Dit betekent dat we het kwaad moeten bestrijden op eigen terrein. Hoe? Door vrienden te worden mét het internet. We kunnen het beeldbellen wel vervloeken, maar het wordt hoog tijd om onze digitale vaardigheden op te poetsen. Laten we ons bewegen op de sociale media. Laten we open source E-health ontwikkelen. Te beginnen met het management van onze organisaties en wetenschappelijke instituten. Want op het pluche zit in veel gevallen de generatie die nog afstudeerde op een typemachine. Maar jonge ouders zijn dat niet! Ze scharrelen drie uur per dag hun informatie bij elkaar op internet, afgezet tegen de acht bezoekjes aan het consultatiebureau het eerste jaar.
Hoog tijd dus dat grote zorgorganisaties en wetenschappelijke instituten ophouden hun kennis alleen beschikbaar te stellen achter betaalmuren. Misschien lopen we zo de achterstand nog een beetje in. Want we moeten jonge ouders helpen om de manipulatie om onze aandacht te herkennen. Pas dán ontstaan er openingen om ouders te helpen om informatie, internethulp en internetexperts te factchecken op registraties, bronnen en eerlijk onderzoek. En last but not least: we hebben ouders te steunen device gebruik te hanteren en dit hun kinderen voor te leven. En dat doen we, lieve beroepsgenoten, door nieuwsgierig te zijn en zélf in het diepe te springen. Door onszelf in deze wereld te begeven en door schade en schande ouders te helpen met het digitaal vaardig maken van de volgende generatie die nu nog in de wieg ligt. Tot ziens op Instagram 😉
Marilene de Zeeuw
Marilene de Zeeuw is Klinisch psycholoog, Infant Mental Health Specialist en gedragstherapeut en supervisor VGCt. Ze werkt in de specialistische GGZ met (zwangere) ouders en hun jonge baby, peuter of kleuter.
