Over het ondergewaardeerde werk van de verpleegkundige
Floria is verpleegkundige en runt samen met haar collega de afdeling op een ‘gewone’ avond, waarbij het ontbreken van een derde collega de druk al vanaf het begin opvoert.
In anderhalf uur neemt deze film je mee door de avonddienst, met de reguliere ronde, ritjes naar de operatiekamer en ongeduldige patiënten met prangende vragen. Er gaan dingen mis, is onderlinge verbondenheid en af en toe een niet zo realistische plotwending. Het tempo ligt hoog en als kijker zit je voortdurend hoog in je adem, zeker als je zelf weleens in een situatie als die van Floria hebt gezeten.
De film is prachtig en laat de betrokkenheid, technische en zorgvuldige werkwijze zien en geeft de interacties weer tussen verpleegkundige en patiënt, maar ook tussen verpleegkundige en andere disciplines in het ziekenhuis. Met name het laatste toont iets universeels van het hulpverlenersvak: je treft mensen in stress of emotie niet altijd op hun best of optimaal gereguleerd. Dat vraagt invoelen, aanpassen en verdragen. Maar waar ligt de grens en hoe geef je die aan als alle vragen even relevant zijn (in elk geval voor de persoon in kwestie)? Voor Floria is dat nog een aandachtspunt, net als voor velen van ‘ons’ in de zorg. Deze film is een aanrader voor zorgverleners als feest van herkenning en voor niet zorgverleners om de andere kant van de zorg eens te zien en te beseffen dat zorgverleners ook mensen zijn.
De film is nu te zien in veel filmhuizen door Nederland.
