Vorige maand vertelde ik dat er – onbedoeld – jaren onvoldoende aandacht is geweest voor de nasale spraak van mijn dochter. Dat maakte mij moedeloos en verdrietig. Deze week besprak ik met één van de logopedisten wat er mis was gegaan. Het was een goed gesprek, maar luchtte toch niet helemaal op.
Wanneer je kind behoorlijk verstandelijk beperkt is, moet je leren leven met de gedachte dat ze nooit zelfredzaam zal zijn. Dat ze in een instelling zal gaan wonen. Een instelling waar het beleid zomaar kan zijn dat er ’s nachts niemand aanwezig is, dat ze opgesloten wordt in haar kamer en er op afstand via een microfoon iemand luistert of het goed gaat. Een gedachte waar ik (nog) niet mee kan leven.
Mijn hoop putte ik altijd uit haar diepe behoefte om te communiceren. Het gaf en geeft mij het vertrouwen dat ze in de toekomst misschien wèl kan aangeven wat ze wil. Niet dat je daar nu ineens zelfredzaam van wordt, maar het vergroot wel een klein beetje je regelmogelijkheden in het leven. Het scheelt als je kunt vertellen of je goed geslapen hebt of niet. Maar wat als je dat ooit wel kunt zeggen, maar niemand je dan verstaat? De boodschap dat er met die verstaanbaarheid iets mis was gegaan, raakte dus veel meer dan alleen maar de frustratie over onvoldoende afstemming. Het raakte mijn allergrootste zorgen.
En precies dát part was helemaal niet aan de orde gekomen in het gesprek met de logopediste. Ik had wel een hint gegeven, maar ook snel doorgepraat en de logopediste bleef niet even stil staan bij mijn emotie. Iets wat ik begrijp, maar waarover ik u toch graag een wens meegeef voor het nieuwe jaar. Een wens die juist in deze coronatijden misschien wel extra belangrijk is voor ouders van zorgintensieve kinderen.
Als ouders u iets vertellen, luister dan vooral ook naar wat ze niet of alleen in een bijzin vertellen. Juist in de stilte of de terloopse opmerking vindt u het werkelijke verhaal.
Ik wens u liefdevolle dagen en een luisterrijk 2021!
© Leontien Sauerwein (www.leontiensauerwein.com)
