Weer een multidisciplinair overleg. Met die gedachte stapte ik een overleg met de coördinator en één van de thuisbehandelaren van ons vlindertje in. Zij bleken echter – terecht – mij in overweging te geven de behandeling te staken. We zijn al bijna een jaar bezig en eigenlijk nog geen stap verder. Ik had het niet zien aankomen. De hele nacht lag ik ervan wakker, zozeer had het vertrek van weer een behandelaar me getroffen.
Met een zorgenkind marcheert een leger aan zorgprofessionals je leven in. Dat geeft een aparte dimensie aan je leven, maar je raakt er ook aan gewend. Je bouwt een goede werkrelatie op met iedereen en je vindt een soort evenwicht in het aantal behandelingen. Bij tijd en wijle vindt de behandeling echter bij ons thuis plaats en dan ontstaat er soms een andere situatie.
De behandelaar in huis ziet veel meer van je kind en je leven thuis. En leert jou en je kind daarmee veel beter kennen. Deze behandelaar wordt soms, net als onze vaste begeleidster thuis, een gesprekspartner over het gedrag van je kind. Iemand met wie je je vragen en zorgen kunt delen. Zoals je dat met vriendinnen doet over je gezonde kinderen. Want met die vriendinnen kun je juist niet sparren. Als moeder van een zorgenkind ben je meestal behoorlijk eenzaam in je opvoeding. Een sparringpartner met verstand van zaken wordt na een tijdje een soort professionele vriendin.
En dan vergeet je wel eens dat de relatie eindig is. Dat deze vriendin met reden de vriendschap weer kan opzeggen. Dat je er na een tijdje weer alleen voor staat. Omdat zij verder gaat.
En jij blijft. Om bij de volgende deskundige weer opnieuw te beginnen. Ik hoop dat die deskundige zich dat dan realiseert…
© Leontien Sauerwein (www.leontiensauerwein.com)
