Pedagogisch medewerkers in achterstandswijken krijgen te maken met gezinnen waar vaak zware problemen spelen. Zij hebben daarom meer bagage nodig dan alleen pedagogische kwaliteiten. Dat blijkt uit onderzoek door vier hbo-studenten.
Werken in achterstandswijken brengt vaak veel verantwoording met zich mee. Dat ondervinden ook de geïnterviewde pm’ers die meewerkten aan een onderzoek van studenten Isabelle de Beere, Nina Smaling, Floor Links en Ezrah van Terwisga van Hogeschool Utrecht in opdracht van Sociaal Werk Nederland. Honderd pedagogisch medewerkers vulden een online enquête in, daarnaast interviewden de studenten acht pm’ers persoonlijk, waarvan een in Utrecht, een in Amsterdam, twee in Rotterdam, twee in Den Haag en twee in Leiden.
Achterstandswijken
De geïnterviewde pm’ers, die werken in peuterspeelzalen in achterstandswijken in Amsterdam, Utrecht, Rotterdam, Leiden en Den Haag, vervullen dagelijks verschillende taken waarvoor ze eigenlijk niet zijn opgeleid. Ze krijgen te maken met zware problematiek, als armoede, criminaliteit, relatie- en verslavingsproblemen en werkloosheid. “Er wordt veel van mij gevraagd op andere gebieden”, stelt een van de geïnterviewden. “Gesprekken met ouders, contact leggen met jeugdprofessionals, bellen, mailen, contact zoeken, navragen, bij gezinnen thuis langsgaan, zorgdocumenten bijhouden. Dat komt er allemaal bij als je in deze wijk werkt.”
Problemen
65 procent van de respondenten geeft aan problemen tegen te komen bij het begeleiden van sociaal kwetsbare kinderen en hun ouders. Bij het begeleiden van kinderen stuit 10 procent van de pm’ers dagelijks op problemen, 22 procent wekelijks. Bij het begeleiden van ouders liggen deze percentages nog hoger: 15 procent heeft dagelijks problemen, 24 procent wekelijks. Om überhaupt te kunnen communiceren met de ouders moeten pm’ers vaak een tolk inschakelen of een collega die de taal van de ouder spreekt.
Gedragsproblemen
Pm’ers ondervinden problemen met de taalachterstand van de kinderen, het moeilijk verbaal uiten en gedragsproblemen. Het begeleiden van deze peuters vraagt om meer tijd en aandacht, en het is vaak maatwerk. De pm’ers geven aan dat ze te weinig tijd hebben voor alle taken die er op hen af komen, er is behoefte aan extra handen op de groep. Een geïnterviewde legt uit: “Met z’n tweeën heb je zestien peuters, dus dat moet te doen zijn, zou je denken. Maar als er vijf tussen zitten die extra aandacht vragen en extra begeleiding, dan is het een ander verhaal. En dan heb je ook kinderen uit gezinnen waar het veel beter gaat, die moet je weer uitdaging kunnen bieden. Dus ben je continu aan het zoeken en aan het verdelen van ‘hoe kunnen we iedereen bieden wat die nodig heeft?’”
Lees verder op sociaalwerknederland.nl >>
