Amper tien dagen oud was ons vlindertje toen we op de Eerste Hulp belanden, omdat ze ondervoed was. En alhoewel we met de schisis van onze zoon al de nodige ziekenhuiservaring hadden opgedaan, viel die hele ziekenhuissfeer ons enorm rauw op het dak.
Het was een valse start en toen dachten we nog dat het bij een valse start zou blijven. Niets deed ons vermoeden hoeveel zorg er nog na zou komen voor ons vlindertje met haar verstandelijke beperking en een ernstig spraaktaalontwikkelingsprobleem. Maar dat maakte die start niet minder vals.
De herinnering aan die eerste weken kwam ineens terug toen ik laatst iemand op de radio hoorde praten over het verschil tussen goede en slechte artsen. De conclusie is me ontgaan, want ik dwaalde af. Hoe ontredderd we daar in een kamertje zaten, met al die mensen die in en uitliepen en ons vragen stelden en ons piepkleine vlindertje aan onderzoeken onderwierpen waar ze van in paniek raakte.
Maar ook aan de rust die over ons kwam toen die ene arts binnenliep. De hoofdarts. Die heel rustig met ons praatte en helemaal geen onderzoeken deed, maar wel de juiste beslissing nam.
Later die dag moesten we toch opgenomen worden. We verhuisden naar de kinderafdeling. De zaalarts kwam langs, want wij hadden vragen over het beleid. We werden ongemakkelijk van haar en de rust die we gevoeld hadden glipte uit onze vingers. De verpleegster verzekerde ons dat de arts heel deskundig was. En toch waren wij er niet gerust op. Iets bleef knagen, ook al had zij haar sporen verdiend in het vak. .
Tot mijn man zei: “Ze keek niet. Ze keek niet naar ons vlindertje. Ze keek niet naar het kind wat daar zo moe en ziek lag te zijn. Ze heeft met mij gepraat, over het beleid. Maar ons vlindertje geen blik waardig gegund.”
En toen realiseerde ik me ineens dat die hoofdarts eerder op de dag mij juist geen blik waardig had gegund. Hij had ons alleen bij binnenkomst de hand geschud. Maar ons het hele verdere consult niet aangekeken. Al zijn vragen stelde hij zonder naar ons te kijken. En toch stelden wij onmiddellijk al ons vertrouwen in hem. Omdat hij de hele tijd naar ons vlindertje zat te kijken, zoals ze daar in mijn armen lag. Hij had heel goed gekeken. En op basis daarvan de juiste beslissing genomen….
Daarom waren wij zo rustig geworden van hem. Daarom hadden we onmiddellijk ons kostbaarste bezit in zijn handen gelegd. Hier was een arts aan het werk die echt naar ons vlindertje keek.
Die haar zag staan.
Als mens.
Leontien Sauerwein – Praktijk voor verliesbegeleiding (voor ouders van zorgintensieve kinderen). www.leontiensauerwein.com
