De paarse krokodil. Iedereen in de zorg kent hem: zorgprofessionals, patiënten, cliënten en hun ouders. We hebben er allemaal mee van doen. De studies over een mogelijke oplossing zijn niet te tellen. De zorg in Nederland is ergens te complex, te groot. Toch is er een oplossing die helpt. De paarse krokodil gaat er niet van weg, maar het kan wel echt het verschil maken. En dat is een klein gebaar van compassie.
Een knikje, een hand op je schouder: het kan zo het verschil maken. Ik denk dat de essentie van die kleine gebaren is dat ze gemaakt worden in het moment dat je in je verdriet, stress, pijn of angst zit. Een klein gebaar van compassie is dan – soms letterlijk – even een arm om je heen. Het gebaar pretendeert niet het probleem op te lossen. Het is een bemoediging. Degene die het kleine gebaar maakt, zegt alleen maar: “Ik zie je staan”. En dat is wat we ten diepste allemaal willen.
En zo ervoer ik het ook precies toen ik laatst dreigde vast te lopen in de bureaucratie van de Algemene Verordening Gegevensbescherming. Ons vlindertje, een vrolijk, levenslustig meisje van zes jaar met een zeldzame chromosoomafwijking, was opnieuw doorverwezen naar de kinderneuroloog. Voor de diagnose was het van belang dat zij een filmpje zou bekijken. Het versturen ervan naar een emailadres in een ziekenhuis heeft best heel veel voeten in aarde. Ik was dus blij toen die vermaledijde email eindelijk de deur uit was. Maar de moed zakte me in de schoenen toen ik per kerende post een email terugkreeg dat vanwege de privacyregelgeving mijn mail niet in behandeling zou worden genomen, ook al zijn we bekend in het ziekenhuis.
En toen kwam dat kleine gebaar van de secretaresse op de poli die ik de volgende dag belde. Zij had door de regelgeving heen gekeken en de mail doorgezet. Ze zei het niet letterlijk, maar oh wat voelde ik me gezien op dat moment.
En bijzonder genoeg loste dit kleine gebaar ook nog eens het probleem op.
© Leontien Sauerwein (www.leontiensauerwein.com)
