“Als we naar haar sociaal-emotionele ontwikkeling kijken, dan zit je dochtertje nog in de eerste socialisatiefase. Een belangrijk kenmerk daarvan is de sterke focus op één hechtingsfiguur, die als een verlengde van haarzelf wordt gezien.” Ze was even stil, keek me aan en voegde eraan toe: “En weet je? Dát maakt het dus zo zwaar voor jou.”
Oh. Wat voelde ik me gezien. Samen met de gedragsdeskundige had ik filmbeelden van ons vlindertje en mij teruggekeken.
Ze legde mij uit wat het disharmonische profiel van mijn verstandelijk beperkte dochter betekent. Hoe verward ze daardoor kan raken en hoe ik om kan gaan met die verwarring. Alle tips heb ik opgeschreven en komende week ga ik ermee aan de slag. Maar het belangrijkste van deze hele bijeenkomst waren die acht woorden: “dat maakt het dus zo zwaar voor jou”.
De zorg en hulp rondom een zorgintensief kind richt zich primair op het kind zelf. Dáár gaan alle gesprekken over, dáár richt alle aandacht zich op. Als ouder kun je je eigen zorgen en verdriet lang niet altijd kwijt. En uit een onderzoek van het Nederlands Jeugd Instituut naar de ondersteuningsbehoefte blijkt dat ouders ook niet zo snel hulp vragen. Er leeft veel verborgen verdriet bij hen. Verdriet wat niet altijd de ruimte krijgt om er even te zijn. In de podcastserie Levend Verlies van Odet Stabel en Edith Raap beschrijft Hester van der Lugt heel herkenbaar dat ze graag regelmatig een verkennende vraag had gehad (“hoe sta je er op dit moment in? Hoe ervaar je deze leeftijdsfase?”).
En precies dát deed deze gedragsdeskundige. Het was weliswaar geen vraag, maar ze stond wel even stil bij wat de beperkingen van ons vlindertje voor mij betekenen, naast alle liefde die we voor haar voelen.
Het waren maar acht woorden. Acht woorden van erkenning. Meer is niet nodig.
Dat zou toch in bijna ieder consult wel even kunnen?
© Leontien Sauerwein (www.leontiensauerwein.com)
